Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Η αξία της οικογένειας.....

Πόσες φορές δεν έχω αναρωτηθεί...αν γεννούσα ένα παιδί με κάποιο πρόβλημα,πως θα αντιδρούσα,πως θα το αντιμετώπιζα... Δεν ξέρω αν θα έβρισκα τη δύναμη,αν θα είχα το κουράγιο,την υπομονή να μεγαλώσω ένα παιδί που θα με χρειαζόταν συνέχεια.Ένα παιδί που δεν θα μπορούσε να αυτοεξυπηρετείται. Και ας αφήσουμε το κομμάτι της σωματικής αντοχής.Πως θα ήμουν στην ψυχή μου;πόσο θα πόναγα;πως θα το αντιμετώπιζα;αν είχα κι άλλο παιδί που θα ήταν υγιές πως θα ένιωθα για κείνο;πως θα ένιωθε το ίδιο το παιδί για την αδελφή ή τον αδελφό του.... Και μετά βλέπω κάποια τέτοια παιδιά στο δρόμο και τα κοιτάζω....και μου βγαίνει τέτοια στοργή που λέω στον εαυτό μου...σίγουρα δεν θα παρατούσες ένα τέτοιο παιδί,σίγουρα θα το αντιμετώπιζες με ψυχραιμία και γιατί νιώθω τόση σιγουριά;γιατί θα ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου πολύ ιδιαίτερο...κι έχω τόση αγάπη μέσα μου που φτάνει και περισσεύει για να δώσω...πόσο μάλλον σε μια προέκταση του ίδιου μου του εαυτού!!!! Κι αν είχα και ένα υγιές παιδί...θα φρόντιζα να το κατευθύνω έτσι συναισθηματικά ώστε να ένιωθε κι εκείνο τη διαφορετικότητα του αδελφού του με θετικό τρόπο...π.χ πως έχουμε ένα αγγελάκι στο σπίτι....τι λέτε κι εσείς;ποια είναι η γνώμη σας;;

7 σχόλια:

  1. Καλημέρα..
    Πολύ πόνος και μεγάλες αντοχές χρειάζονται..Πιο πολύ για το τι θα γίνει όταν φύγουν οι γονείς..
    Αυτή είναι η μεγαλύτερη έννοια..
    Όταν με ρωτάνε τα παιδιά μου όταν καταφέρνουν κάτι, αν είμαι περήφανη για αυτά, τους λέω ότι είμαι περήφανη από την στιγμή που γεννήθκαν..Και που υπάρχουν φτάνει..Δεν καταλαβαίνουν ακριβώς τι εννοώ, αλλά μια άλλη μάνα καταλαβαίνει..
    Νομίζω ότι θα το αντιμετώπιζα όπως πρέπει. Ότι μας φέρει η ζωή πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Πόσα και πόσα παιδιά μετά από ατυχήματα η αρρώστιες θέλουν την ίδια φροντίδα...Και μεις οι ίδιοι πως γινόμαστε αβοήθητοι όταν μεγαλώνουμε πολλές φορές. Τι ίδιο πράγμα είναι.
    Και πάλι καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν δεν είχα δύο περιπτώσεις στο περιβάλλον μου, η μια ειναι η αγαπημένη μου βαφτιστήρα και η άλλη είναι η ξαδερφούλα της δεν ξέρω πώς θα απαντούσα!
    Τώρα όμως, βλέποντας, βιώνοντας δύσκολες καταστάσεις, μιλώντας με τις μανούλες τους, βλέπω πόσο δύσκολο είναι! Και ναι, αντέχουν! Έχουν δύναμη.. όχι όμως πάντα! Και ειδικά στην μια περίπτωση που το παιδάκι (η ξαδέρφη της βαφτιστήρας μου) παραλύει απο τα ποδαράκια του με ανοδική πορεία! Είναι κάποιες μέρες που δεν υπάρχει ούτε ψυχική ούτε σωματική δύναμη!
    Δύσκολες καταστάσεις.. ψυχοφθόρες.. κουραστικές!
    Έτσι δεν έχω απάντηση στα ερωτήματα που θέτεις!

    Φιλί Διαμαντένιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γερά και καλά να ειναι τα παιδιά μας,εχω φίλους που μεγάλωσαν παιδιά με χρόνια και αθεράπευτα προβλήματα υγείας,ειναι ήρωες,τους βγάζω το καπέλο,δεν ξερω αν θα τα καταφερνα και γω,αν και πιστευω στη δυναμη του ανθρώπου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χρειάζεται πραγματικά πολύ μεγάλη δύναμη και φυσικά εννοώ ψυχική για να αντιμετωπίζεις καθημερινά μία τέτοια κατάσταση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. 'Οντας έγκυος στον ένατο, ούτε να σκέφτομαι κάτι τέτοιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή