Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Στο κατώφλι του νέου έτους...

Σκουπίζω τα πόδια μου στο χαλάκι του 2014 και ετοιμάζομαι να σπάσω το ρόδι στην πόρτα του 2015...ένα ρόδι γεμάτο πολλά σπυριά από ευτυχία,χαρά,γέλια,αγκαλιές,αγάπη,φιλία,ταξίδια,διάβασμα,μουσική....ετοιμάζομαι να ρίξω μια κουταλιά μέλι για γλυκές στιγμές στη ζωή μου,γλυκούς ανθρώπους κοντά μου,πολλά γλυκά του κουταλιού και του ταψιού και του ψυγείου στο στόμα μου...ετοιμάζομαι να ρίξω ένα ξυλάκι κανέλας...θέλω μπαχαρικά στη ζωή μου....αλάτι για νοστιμιά.πιπέρι για καυτές στιγμές,ρίγανη για μυρωδιά,μπούκοβο για πάθος...ετοιμάζομαι να ρίξω ένα κέρμα μπροστά μου για να έχω όσα χρήματα χρειάζομαι και όχι τόσα όσα με κάνουν ξιπασμένη και απάνθρωπη...γιατί ως γνωστόν το πολύ χρήμα αλλάζει προς το κακό τον άνθρωπο,ετοιμάζομαι να αφήσω το σακούλι που κουβαλώ γεμάτο από στενοχώριες,χρέη,μάσκες από ανθρώπους που έπεσαν,εχθρούς που δημιουργήθηκαν από το πουθενά,αρρώστιες που ευτυχώς πέρασαν και με έκαναν να εκτιμήσω περισσότερο την υγεία...άσχημα συναισθήματα που δεν θέλω να είναι η αντανάκλασή μου και στη χρονιά που έρχεται
...παίρνω μαζί μου ότι αγαπώ...ένα φορτίο γεμάτο από πρόσωπα,ζώα,συνήθειες..βάζω στόχους...κάνω όνειρα...εύχομαι σε όλους ευτυχισμένο το νέο έτος...2015 ευχές για τον καθένα....και μια συμβουλή...βγάλτε απ το μπαούλο της ζωής το παιδί που κρύβετε μέσα σας....ένας κόσμος γεμάτος παιδιά....είναι ένας κόσμος καλύτερος....φιλιά γιορτινά σε όλους....

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Η αγάπη άργησε μια μέρα......(ταπεινή άποψη)

Τον τελευταίο καιρό βλέπω πολλές ταινίες,διαβάζω πολλά βιβλία-σε προδιαθέτει ο καιρός-κι έτσι έπεσε στο μάτι μου η πολύ γνωστή παλιά δραματική σειρά, η οποία μπήκε στη λίστα για να τη δω..
Μέσα σε τέσσερις μέρες,είδα 18 επεισόδια...τέσσερις μέρες γέμισα από συναισθήματα και άδειασα από δάκρυα..
Δεν ξέρω από που ν αρχίσω....από τις ερμηνείες;τη σκηνοθεσία;τη φωτογραφία;
Μιλάμε για ένα σπίτι κλασσικό,παραδοσιακό...με τον πατέρα αρχηγό σε όλα....με τη μητέρα πολύ μπροστά για την εποχή της αλλά υπάκουη όπως το πρόσταζε η θέση της...δυο γιους που υποτίθεται ήταν προστάτες της οικογένειας,μα αυτοί το μόνο που προστάτευαν ήταν οι εαυτοί τους και η προσωπική τους ζωή.
Η μεγάλη αδελφή...Θεέ μου,τι κακία,τι ματαιόδοξη και τόσο υπέρ της τάξης και του νόμου της οικογένειας που σου σηκωνόταν η τρίχα....φυσικά η Καραμπέτη ήταν θεά στο ρόλο...
Η δεύτερη αδελφή ήταν η σκιά της μεγαλύτερης....δεν ανέπνεε αν δεν της το επέτρεπε η μεγάλη αδελφή της...στα νιάτα της αυτό το ονόμαζε σεβασμό....αργότερα το αποκάλεσε φόβο...ήταν όμως αργά...η ζωή της είχε περάσει υπηρετώντας και υποκύπτοντας..
Η τρίτη αδελφή...η δασκάλα,που ο πατέρας δεν την άφηνε να διδάξει,μέχρι που εκείνος πέθανε κι εκείνη διορίστηκε και παντρεύτηκε πριν τη μεγάλη αδελφή...η μόνη που πήρε τη ζωή της στα χέρια της με την ευχή της μάνας της.Μήπως γιατί ήταν η μόνη μορφωμένη και είχε παιδεία;ή γιατί ήταν έτσι ο χαρακτήρας της;
Η τέταρτη και πιο άτυχη η Ερατώ...αυτή που για έναν έρωτα πέρασε όλα τα βάσανα του κόσμου και δυστυχώς ούτε στο τέλος δικαιώθηκε...πολύ καλή στο ρόλο της η Τάνια Τρύπη-και δεν την είχα σε εκτίμηση-,οφείλω να ομολογήσω..
Η πέμπτη επίσης άτυχη με την προηγούμενη....ένα κορίτσι άσχημο που η οικογένεια την είχε στο περιθώριο και την αποκαλούσε τέρας...η καρδιά της ένας κήπος με λουλούδια που της τα έκοψαν ένα ένα...η μόνη που την πλησίασε ήταν η Ερατώ...η μόνη που ενώ η ίδια ήταν τόσο όμορφη και θα μπορούσε να ήταν ψηλομύτα,ήταν η μόνη που έβλεπε την πραγματική ομορφιά της μικρής της αδελφής...την ομορφιά του τέρατος που τελικά τέρατα υπήρξαν άλλοι κι άλλοι στη σειρά...μόνο που είχαν καλύτερο περίβλημα...
Δυο πρόσωπα ακόμη που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη σειρά ήταν η αγία ηγουμένη η οποία στα δύσκολα φάνηκε άχρηστη και ανεπαρκής για τον βαθμό και τη θέση της....και ο Μηνάς Χατζησάββας,ένα τέρας και μισό,ένας άντρας έκφυλος και τυφλός από ζήλεια....γιατί ήθελε τη γυναίκα του άσπιλη και αμόλυντη....εφόσον δεν ήταν, θεώρησε πως είχε κάθε δικαίωμα να ορίσει το κορμί αυτής της γυναίκας με τον χειρότερο τρόπο....πρέπει να πω ότι τον ρόλο του τον έπαιξε άψογα...
Στο δια ταύτα...οι συγκρίσεις με την εποχή του τότε και του τώρα...η εκκλησία στη ζωή μας....οι λάθος επιλογές μας...οδηγούν σε λάθος δρόμους...αγκαθωτούς....
Η αγάπη έρχεται συνήθως στις ζωές μας....σε κάποιους ίσως αργεί....έστω και μια μέρα...
Γνώμη μου,δείτε τη σειρά....αποφύγετε στη ζωή σας χαρακτήρες σαν της Ασπασίας και του Γιάννη....πλησιάστε την Ερατώ και την Πηνελόπη....και κυρίως κρατήστε στη χούφτα σας αγάπες σαν του Τονίνο ....για να γίνουν όλα στην ώρα τους.....για να μην στοιχίσει η αργοπορία.... με άσχημα και ανεπανόρθωτα αποτελέσματα...




Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Δεκέμβρης....μήνας με πολλές επιλογές.....

Ο Δεκέμβρης είναι ο τελευταίος μήνας του χρόνου...Ο επίλογος σε ένα βιβλίο που τελειώνει...κάποιοι περιμένουν αυτό το βιβλίο να πάρει τέλος και κάποιοι άλλοι το αφήνουν με χαρά...ανάλογα με το πως πέρασε ο καθένας διαβάζοντάς το.
 Όπως και να χει τον Δεκέμβρη οι περισσότεροι από μας σχεδιάζουμε και βάζουμε στόχους..είτε για κιλά που πρέπει να χαθούν,για ένα ταξίδι που πρέπει να πραγματοποηθεί,κάποια ψώνια που πρέπει να γίνουν...όλοι βάζουμε τέτοιους στόχους.
Σχεδόν κανένας δεν βάζει κάτω τον εαυτό του να σκεφτεί πως πρέπει να γίνει καλύτερος άνθρωπος,να προσφέρει από μόνος του στον άλλο,να δουλέψει μέσα του και μετά γύρω του.Να δουλέψει με τον εαυτό του..
Όλοι εστιάζουμε σε πράγματα που εμείς κοστολογούμε:ένα παλτό 100 ευρώ,μια φόρμα 50 ευρώ κτλ.Τι συμβαίνει όμως με τις αξίες που κοστολογούνται από μόνες τους;για μια αγκαλιά,για ένα φιλί,ένα χαμόγελο...μήπως πρέπει να δώσουμε βάση σε αυτές τις αξίες που δεν έχουν και φ.π.α;
Ζούμε σε μια παρακμή αξιών,μια παρακμή της χώρας...ας φροντίσουμε λίγο τον άστεγο,τον άπορο,αυτόν που τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά δεν είναι τίποτα από δυο συνηθισμένες μέρες..ας δώσουμε αξία στον άνθρωπο και όχι στην ρημάδα την ύλη που μας σέρνει όλη μας τη ζωή από τη μύτη....ας αναπνεύσουμε ανθρωπιά...εύχομαι καλό και ανθρώπινο μήνα...σε όλους.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

.........ο γιος μου.......

Σήμερα έχει γενέθλια ο γιος μου...τον γέννησα όταν ήμουν 20.Τώρα είμαι 36 και εκείνος 16...νιώθω ότι μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε μαζί...
 Νιώθω πολύ περήφανη που είναι γιος μου...σίγουρα όλοι οι γονείς αυτό νιώθουν θα μου πείτε,αλλά θέλω να το γράψω στο μπλογκ μου γιατί είμαι από τα άτομα που δεν μιλάω συχνά...περισσότερο γράφω.Και πως να του γράψω στα καλά καθούμενα ότι τον αγαπώ και είμαι περήφανη που είναι αυτός που είναι..
 Σήμερα είναι η μέρα του και μαζί με τη δική του μέρα είναι και η δική μου...γιατί του έδωσα τη ζωή κι εκείνος με τη σειρά του μου έδωσε την ανάσα...το δέσιμο της μάνας με του παιδιού είναι κάτι συγκλονιστικό...εκείνα μαθαίνουν από μας και μεις από κείνα...ο εγωισμός μας μικραίνει και η καρδιά μας βγαίνει από τη θέση της και χτυπάει κάπου έξω από μας...
 Δεν πιστεύω ότι είμαι από τις μαμάδες τις προστατευτικές,τις υπερβολικές...ποτέ δεν κυνήγησα τον γιο μου για να φορέσει μπουφάν γιατί θα κρυώσει...του έλεγα πάντα πάρε το μπουφάν σου κάνει κρύο...κι εκείνος έκρινε ανάλογα..αυτό ήθελα να πετύχω με αυτό.Να μην καταπιέζω,να αφήνω να έχει την επιλογή του να αρρωστήσει και να προσέξει την επόμενη φορά ή να το πάρει γραμμή και να ντύνεται από μόνος του.Ποτέ δεν πήγα στο σχολείο να μαλώσω κάποιο παιδί που του έκανε κάτι..ήθελα να πάρει τη σχολική  ζωή του στα χέρια του και να στηρίζεται στον εαυτό του..μπορεί κάποιοι να το περάσουν για αδιαφορία.Όμως εγώ έτσι σκεφτόμουν κι έτσι σκέφτομαι...και τώρα που είναι σε αυτή την ηλικία....χαίρομαι και είμαι περήφανη γιατί έχω κάνει ένα γιο που είναι ένα μικρό-έστω στα μάτια μου-πραγματικό αντράκι...θα λύσει τις διαφορές μόνος του,θα υπερασπιστεί τους αδύνατους,θα φυτέψει,θα πάει για κυνήγι,θα ψαρέψει,θα μαγειρέψει,θα οδηγήσει...
Θέλω να του ζητήσω συγνώμη,για τις φορές που δεν του έδειξα εμπιστοσύνη και αυτό του κακοφάνηκε...θέλω να του πω πως τον αγαπώ,γιατί δεν έχω μάθει να το λέω...ελπίζω να τον αγκαλιάζω περισσότερο στο μέλλον γιατί οι δικοί μου ξέρουν ότι έχω μεγάλο θέμα με την αγκαλιά και την επαφή...θέλω να του πω ευχαριστώ...που με μαθαίνει τόσα καθημερινά,που με προστατεύει,που με λέει<<κοντούλα μου>>και το λέει με τόση τρυφερότητα που δεν μπορώ να του θυμώσω...θέλω να του πω ευχαριστώ που μου γεμίζει τα κενά,τις στιγμές...που κάθεται και παίζει επιτραπέζια μαζί μου για να κάνουμε πράγματα μαζί-κι ας βαριέται πολλές φορές-..θέλω να του πω συγνώμη που δεν μπορώ να του δώσω περισσότερα....θέλω να του πω ότι είναι ένας από τους δύο λόγους που δεν θα άλλαζα τη ζωή μου με τίποτα....
όλα αυτά ήθελα να πω....συγνώμη,ευχαριστώ,σ αγαπώ....
                                                                                           


η μάνι σου μικρέ μου πρίγκιπα....

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Adalia Rose Williams.........

Αυτό το όνομα έπεσε στα μάτια μου εντελώς τυχαία πριν λίγες μέρες....είδα αρκετό υλικό...χρησιμοποίησα αρκετά χαρτομάντιλα...γιατί ειλικρινά ένιωσα αυτό που νιώθει κανείς όταν ένα παιδί είναι άρρωστο ή όταν ένα παιδί κακοποιείται-μια τρύπα στην καρδιά-...ειδικά αν είσαι μάνα αναρωτιέσαι και λες:γιατί Θεέ μου να παθαίνουν άσχημα πράγματα τα παιδιά;;;και ήθελα και σεις να την γνωρίσετε μέσω εμού...
Η Adalia λοιπόν,είναι μια εξάχρονη μικρή η οποία ζει σε σώμα ηλικιωμένης.Θυμάστε την γλυκιά ταινία με τον Brand Pitt που είχε κάτι ανάλογο?το δυσάρεστο είναι ότι εδώ δεν πρόκειται για ταινία,εδώ μιλάμε για πραγματική ζωή...και όπου πραγματική ζωή υπάρχει σκληρότητα..αυτή η ασθένεια ονομάζεται προγηρία και το σώμα γερνάει με γοργούς ρυθμούς...ο μέσος όρος ζωής των παιδιών που πάσχουν από αυτό είναι 13 χρόνια....
Το κοριτσάκι δεν πηγαίνει σχολείο...χρειάζεται φροντίδα συνέχεια...αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση...είναι η στάση των γονιών της...για την ακρίβεια της μάνας της και του πατριού της...

Όταν η Adalia περπατά στο δρόμο,κάποιοι που δεν θέλω να τους χαρακτηρίσω γιατί θα εκφραστώ άσχημα....την κοιτάζουν περίεργα ή σχολιάζουν σαν να μην καταλαβαίνει...όμως ξέρετε πως το αντιμετωπίζουν οι γονείς της;;της λένε ότι την κοιτάζουν περίεργα γιατί δεν έχουν ξαναδεί άγγελο από κοντά....και το κοριτσάκι χαμογελάει πάλι....
Κάποιοι μέσω facebook έκαναν κακεντρεχή σχόλια για τη μητέρα που <<διαφημίζει>>το παιδί της έτσι...κάποιοι άλλοι έβγαλαν σαν είδηση ότι η μικρή πέθανε...
Ειλικρινά....λυπάμαι...λυπάμαι για όλους αυτούς τους μίζερους που δεν έχουν προσωπική ζωή και ασχολούνται με την διαφορετικότητα κάποιων για να γεμίσουν το κενό τους....λυπάμαι που αντί να δώσουν αγάπη,να κάνουν έστω μια προσευχή για το κοριτσάκι ή για οποιοδήποτε παιδί που έχει κάποιο πρόβλημα....αυτοί όλοι κοιτάζουν περίεργα....γελάνε κάποιες φορές....και σπεύδουν να κριτικάρουν...
Γιατί ρε γαμώτο το ανθρώπινο είδος να είναι το πιο ζωώδες απ όλα τα είδη;;;γιατί δεν κοιτάζει ο καθένας την δική του καμπούρα και την καλή πλευρά του άλλου;γιατί ήμαστε όλοι απομονωμένοι,γεμάτοι χολή για τα επιτεύγματα του διπλανού μας και γεμάτοι οίκτο γι αυτούς που δεν είναι καλά;τόσα αναπάντητα γιατί....που μου μένουν πάντα με πίκρα στο στόμα....σκεφτείτε λίγο ρε γαμώτο....γίνετε άνθρωποι.......όχι με λόγια...με έργα....όχι φανερά....για το φαίνεσθαι....
Ας γίνουν Χριστούγεννα 365 μέρες το χρόνο από δω και μπρος....αγάπη,προσφορά,σεβασμός για τον άλλο ας είναι το μότο όλων μας....

και κλείνω με μια ευχή γι αυτή τη μικρή....εύχομαι να ζήσεις όσο πιο πολύ γίνεται,να έχεις αυτό το χαμόγελο κρεμασμένο στα χείλη σου και να χορεύεις ασταμάτητα μικρό μου πλασματάκι....:-)

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

am i perfect????who cares.....

Γεννιόμαστε και παίρνουμε χαρακτηριστικά από τους γονείς μας,πολλά και από τους παππούδες-γιαγιάδες μας.Μετά από την ένωση των γονιών μας,γινόμαστε μια μίξη από πολλά γονίδια....κι έτσι βγαίνει ένα αποτέλεσμα από μπλε,πράσινα,καστανά μάτια...σαρκώδη ή μικρά χείλη,ψηλά ή κοντά πόδια.μεγάλη ή μικρή μύτη και τα λοιπά...
Όταν ήμαστε μικρά δεν καταλαβαίνουμε και πολλά πράγματα από την εμφάνισή μας...μεγαλώνοντας και πηγαίνοντας στο σχολείο,βλέπουμε κι άλλα παιδιά,πιο όμορφα από μας,με έφεση στα αθλήματα,στα μαθηματικά,στα μαθήματα γενικώς...από κει και πέρα πιστεύω αρχίζουν οι συγκρίσεις...εκεί αρχίζει να φτιάχνεται και ο χαρακτήρας μας ο οποίος ναι μεν έχει να κάνει κι αυτός με τα γονίδια,αλλά κυρίως με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τα καλά ή τα κακά της...
Αυτή η σύγκριση που κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους με άλλα παιδιά...πόσοι δεν έχετε ακούσει :ρε να σε περάσει η Μαιρούλα;ή τι παραπάνω έχει από σένα ο Κωστάκης;και πολλά παρόμοια...γιατί στην Ελλάδα ζούμε και πιστεύω πως όλοι λίγο πολλοί έχουμε γίνει αντικείμενο σύγκρισης με κάποιον άλλο...
Το θεωρώ μεγάλη βλακεία,νιώθω ότι δεν το έχω κάνει στα παιδιά μου....κι εκείνα το ίδιο λένε όταν τα έχω ρωτήσει αλλά με τον εαυτό μου δεν ήμουν και τόσο επιεικής..επειδή η μητέρα μου με σύγκρινε με άλλους,συνέχισα να το κάνω κι εγώ μέσα μου με μένα...θυμάμαι που είχα θέμα με το ύψος μου,τη μύτη μου,τα μαθήματα της θετικής κατεύθυνσης και πολλά άλλα...σταμάτησα να το κάνω μεγαλώνοντας και βλέπω ότι τώρα πια ειδικά ζω την απόλυτη ελευθερία...
Γουστάρω που είμαι μικροκαμωμένη,μ αρέσει που έχω τη μύτη του πατέρα μου,αγαπώ τα μαθήματα της θεωρητικής κατεύθυνσης...με θεωρώ τυχερή γιατί αλλιώς δεν θα έγραφα...θα ήμουν καλή με τους αριθμούς που τους νιώθω τόσο ξερούς,,,τόσο απόλυτους...και όχι με τις λέξεις που με κάνουν να ονειρεύομαι και να ελπίζω..
Μ αρέσει που είμαι η στρούτζω της παρέας,γιατί ακόμη κι αυτό έχει μια μαγεία...αγαπώ να είμαι εγώ...είμαι τέλεια για μένα...και δεν το λέω με ξιπασιά....απλά τα περιττά κιλά,η δειλία μου σε πολλά πράγματα,το αλτσχάιμερ που με χαρακτηρίζει είναι δικά μου...άρα κι αυτά τα αγαπώ κι ας μην είναι τόσο τέλεια πάνω μου..
Αν θέλετε να με ακούσετε....σας δίνω μια συμβουλή-και μάλιστα δωρεάν-μην συγκρίνετε τα παιδιά σας για κανένα λόγο,εστιάστε στα δυνατά του σημεία-και όσο για σας τους ίδιους απενεχοποιήστε οτιδήποτε σας είναι βαρίδι στα πόδια και την καρδιά...κακομάθετε τον εαυτό σας και αγαπήστε τον..μετά κι αυτός θα αγαπήσει τα πάντα γιατί θα ξέρει να αγαπά...si vis amari ama-αν θες να σ αγαπούν αγάπα....και θα έχετε αγγίξει την ευτυχία....

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Δον Κιχώτης....

Σαν Δον Κιχώτης των καιρών ψάχνω ανεμόμυλους για να κρατήσω την ανάσα μου..δεν βρίσκω τίποτα και έτσι φορώ την πανοπλία μου για να αντέξω..τόση σκληρότητα,συμφέρον και βρωμιά..ούτε τα πέταλα του αλόγου μου δεν αντέχουν...
ο φίλος μου ο Σάντσο πάντα δίπλα μου σιωπηλός μ ακολουθεί...με το κεφάλι του σκυφτό ο καημένος,προσπαθεί να κρατηθεί κι αυτός από μένα.Είναι τόσο αδύναμος μονάχος του...μα εγώ δεν έχω τίποτα πέρα απ το δόρυ μου και το άλογό μου...πολέμησα σκληρά μ αυτά τα δυο,μα κουράστηκα πια...η πανοπλία είναι το κέλυφος που κρύφτηκα και δεν θέλω να βγω...πάντα εκεί από δω και πέρα...πάντα μέσα απ τα σίδερα..η καρδιά θα ναι κρυμμένη..
κι όταν τα δάκρυα βγαίνουν απ τα μάτια μου,τότε η σκουριά της πανοπλίας μπήγεται στο σώμα μου,στα κόκκαλά μου και τα δηλητηριάζει...όπως με δηλητηρίασαν και κείνοι οι ανεμόμυλοι..που είχα αφήσει κάποτε πίσω μου και κείνοι που φαίνονται αχνά μακριά μπροστά μου....

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Σκεπτόμενη την ιδιοσυγκρασία μου....

Από μικρή ήμουν αγοροκόριτσο.Αγαπημένο μου παιχνίδι το ποδόσφαιρο,πάντα επιθετική όταν παίζαμε και πάντα γεμάτη πάθος..στο σπίτι ασχολιόμουν με playmobil και κάρτες αυτοκινήτων.Φορούσα σορτσάκια και παντελόνια και η μόνη μέρα που άφηνα τον εαυτό μου να φοράει φορεματάκια ήταν η Κυριακή λόγω εκκλησίας.Εννοείται ότι όταν επέστρεφα σπίτι, μετά τη λειτουργία το φόρεμα γινόταν κουβάρι πάνω στο κρεβάτι μου και ξαναφορούσα το αγαπημένο μου τζιν...τα μακριά μαλλιά μου ήταν το μόνο κοριτσίστικο στοιχείο πάνω μου.
Όταν πήγαινα στο χωριό η γιαγιά προσπαθούσε να με μάθει να κάνω δουλειές,αλλά εγώ της απαντούσα ατάραχα τρώγοντας ένα τσαμπί σταφύλι:καλέ γιαγιά τις δουλειές θα τις κάνει ο άντρας μου και εγώ θα δουλεύω.Εκείνη χαμογελούσε αινιγματικά χωρίς να λέει τίποτα..Όταν μου πήραν δώρο το πρώτο μου ποδήλατο εγώ το κοιτούσα δυσαρεστημένη γιατί είχε βοηθητικές ρόδες.Το έβρισκα τόσο κοριτσίστικο να ανέβω πάνω κει με βοήθεια, που αντί να χαρώ βούρκωσα-γιατί δεν έκλαιγα μπροστά στους άλλους-και όταν όλοι πήγαν στις δουλειές τους λέγοντάς με αχάριστη,έβγαλα μόνη μου τις βοηθητικές και έμαθα αμέσως σε κατηφόρα..ένιωθα ελεύθερη και δυνατή.
Τα χρόνια του δημοτικού και του Ταρζάν πέρασαν-γιατί έκανα κι αυτόν στα παιχνίδια μας-και έφτασα στο γυμνάσιο.Εκεί το στυλ μου άλλαξε.Το τζιν έγινε σκισμένο και ταλαιπωρημένο,σκουλαρίκι σταυρό στο αυτί-επηρεασμένη από τα ακούσματα του George Michael-κουρεμένα κοντά μαλλιά,αυτό ήταν το στυλ μου..
Στο λύκειο άρχισα να μαλακώνω..ανακάλυψα ολόκληρο κόσμο από μακιγιάζ,φορεματάκια,τακούνια...άρχισε να μου αρέσει..ήταν ένα καινούργιο παιχνίδι για μένα όλα αυτά τα πασαλείμματα με τις μπογιές και τα αρώματα.
Μετά το λύκειο που είχα και μωρό πέρασα μια άσχημη φάση,αυτή του μικρομέγαλου ανθρώπου.Δεν ένιωθα δεσποινίς μα ούτε και απόλυτα κυρία..ελεύθερη μα και μαμά...όλο αυτό μαζί είχε το δυσάρεστο αποτέλεσμα του ταγέρ και των δαχτυλιδιών...είχε μια αντίθεση η ηλικία με την κατάσταση..άργησα να τα ξεμπερδέψω.
Η ηλικία που είμαι τώρα και το ντύσιμο και ο χαρακτήρας,μου μοιάζουν τόσο στην φωτογραφία που βλέπετε αρχικά που δεν γινόταν να μην βάλω ανάρτηση...
Γενικά είμαι ο εαυτός μου..θα βάλω γαλοτσάκι με σορτς νταλακαλόκαιρο, σορτσάκι με κάλτσες μάλλινες στο σπίτι...θα πάω στην εκκλησία με τζιν και σε ροκ συναυλία με φουστίτσα φρουφρου..θα πάω στη δουλειά με μπλούζα του superman και θα βγω ραντεβού με σαγιονάρα.Θα βαφτώ για να πάω στη λαϊκή,μα ίσως το Σαββατόβραδο να μην το κάνω...δεν θα ντυθώ ανάλογα με την περίσταση,θα ντυθώ ανάλογα με τη διάθεση...γιατί έτσι είμαι εγώ...και μ αρέσει...μ αρέσει να είμαι η πριγκίπισσα της ζωής μου μα και ο άντρας μέσα σ αυτήν..μ αρέσει να πίνω μοσχάτο ντάστι ντελικάτα με φτιαγμένα νύχια,μα να πίνω και μπύρα από το μπουκάλι σκουπίζοντας τα χείλη μου με την ανάστροφη του χεριού μου..διχασμένη προσωπικότητα θα σκεφτούν κάποιοι....απλά Νάντια θα πω εγώ.....καλή Κυριακή!

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

vintage vs modern 1-0

 Βγαίνοντας μια βόλτα στα μαγαζιά βλέπει κανείς ότι το vintage style έχει επιστρέψει δυναμικά στη ζωή μας...
Δώσε σ ένα κορίτσι τα σωστά παπούτσια και θα κατακτήσει τον κόσμο(marilyn monroe)
 Στα μαγαζιά με είδη σπιτιού δεν υπάρχουν έντονα χρώματα,μινιμαλιστικές τάσεις ή έθνικ μόδα.Βλέπεις παλ αποχρώσεις,καμπυλωτές γραμμές και αντίκες...υπάρχουν κουτιά σε μπισκότα-εκείνα τα παλιά τα στρογγυλά με τις λευκές σουρωτές θήκες μέσα τους-,δαντελωτά σεμέν και πολυτελείς πολυέλαιοι..
 Τα σετ τσαγιού της Γαλλικής εποχής κοσμούν βιτρίνες και πολυθρόνες Ελισαβετιανής εποχής στέκονται σε γωνίες δίπλα σε δαντελωτές κουρτίνες..όλα είναι πιο παλ,πιο λιτά,πιο απέριττα..
 Μπορείς να δεις τσίγκινα ποτιστήρια και κουβάδες,μπουφέδες βαμμένους με πατίνα,δίσκους που σερβίρουν τσάι..για μπιμπελό υπάρχουν πορσελάνινες κούκλες με φορέματα εποχής και ρολόγια παλιάς κοπής και μεγάλων διαστάσεων..οι ροτόντες επανέρχονται και τα σιδερένια κρεβάτια επίσης.
 Τα σκούρα χρώματα δεν είναι πια της μόδας,ούτε οι γραμμές μοντέρνων επίπλων.Υπάρχει come back της ρουστίκ εποχής..
 Ακόμη και στα ρούχα...βλέπουμε ζακέτες κεντημένες με βελονάκι,λεπτεπίλεπτες χαμηλές γόβες,φούστες σαν κοφτά τραπεζομάντηλα και τα μαγιό προσθέτουν ύφασμα αντί να αφαιρούν όπως μέχρι και πριν λίγα χρόνια..
 Η ρομαντική εποχή προσπαθεί απεγνωσμένα να αναγεννηθεί...και νομίζω ότι ο άνθρωπος βαρέθηκε το άψυχο,κρύο μοντέρνο γύρω του...θέλει να ξαναθυμηθεί παλιές καλές εποχές με αυθεντικότητα και φινέτσα..ο κόσμος έχει ανάγκη από ρομαντισμό και λιτότητα...έχει ανάγκη από καλό γούστο.Από γυναίκες με παλτό κι όχι με φουσκωτά μπουφάν..από κοπέλες με υφασμάτινα παντελόνια και όχι από άχαρα τζιν,από γυναίκες με γόβες και φούστες μίντι..βαρεθήκαμε όλοι τα μίνι πιστεύω..δεν έχουν καθόλου φαντασία εξάλλου..
 Δεν είμαι πασέ,μέχρι πριν λίγα χρόνια ούτε εμένα μου άρεσαν τα βαριά έπιπλα και τα παλιακά ρούχα. Ένιωθα πως μύριζαν μούχλα και θεωρούσα πως ήταν μια εποχή ξεπεσμένων αφεντάδων που μου μετέδιδαν μια μελαγχολία. ...όμως σε μια χώρα που τρέχει με χίλια στο μοντέρνο,θέλω να πατήσω λίγο φρένο και να θυμηθώ τα παλιά...να φορέσω δερμάτινα γάντια-που είναι τόσο γυναικεία και σέξι-φουλάρια και σκουλαρίκια που είναι καταχωνιασμένα στα συρτάρια της γιαγιάς,να πιω το τσάι μου από το σετ της τσαγιέρας που κρατάω σκονισμένο στον μπουφέ της τραπεζαρίας μου..
 Νιώθω την ανάγκη να γυρίσω πίσω,όπως άλλωστε και η μόδα,όπως και ο κόσμος γενικά...
 Ας αγαπήσουμε εκείνη την pin up εποχή,ας γίνουμε brunette girls.Μην ξεχνάμε ότι θεάρες γεννήθηκαν εκείνη την εποχή..γυναίκες που δεν έδειχναν πολλά,γυναίκες που το μυστικό της ομορφιάς τους ήταν το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελό τους.
Νομίζω ότι κάτι καλό θα βγει από όλο αυτό...αν ξαναβγάλουμε παλιά έπιπλα από την αποθήκη και τα βάλουμε μες στο σπίτι μας,σίγουρα θα ζεστάνουν την καρδιά μας.Αν διαβάσουμε βιβλία εποχής θα μας ταξιδέψουν απίστευτα όμορφα...Εξάλλου οι τόμοι τους κουβαλούν μια παλιά εποχή γεμάτη πρίγκιπες και πύργους...ας ταξιδέψουμε στο παραμύθι τους....










Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

ο γύρος του κόσμου....

Σίγουρα η εικόνα δεν ταιριάζει με τον καιρό..το καλοκαιράκι μας άφησε για τα καλά σήμερα..η καυτή ανάσα του μας αποχαιρέτησε κάποια στιγμή όταν σταμάτησε η βροχή..και μετά έβαλε ψυχρούλα..το καλοκαίρι μας χαιρέτησε αξιοπρεπώς και έφυγε για άλλα μέρη μακρινά...
Εκεί είμαι σήμερα και γω..οι σκέψεις μου και τα θέλω μου είναι ανεβασμένα σε αυτή τη βέσπα και κάνουν ταξίδια..όσο το σώμα μου κάθεται πίνοντας τον καφέ του στον καναπέ,η καρδιά μου ονειρεύεται τη Ρώμη..πόσο όμορφα θα είναι αυτή την εποχή με τις βροχές της και τον κόσμο να πηγαινοέρχεται...επόμενη στάση η Πράγα,το Παρίσι,η Ισπανία,το Μεξικό..ας πάω και λίγο παραπέρα Νέα Υόρκη,Καναδά,Ντουμπάι...η βέσπα αυτή είναι μαγική και η κάθε βαλίτσα κι ένας τόπος με εικόνες...θέλω να πάω παντού,να βραχώ,να ιδρώσω,να νιώσω δέος και ηρεμία,να δοκιμάσω νέες γεύσεις φαγητών,να προσευχηθώ,να αγγίξω λουλούδια και περίεργα ζώα,να δω ηλιοβασιλέματα και ανατολές...
Έχω και κασετόφωνο μαζί...δεν αρκεί η εικόνα,θέλω και ήχο..θέλω και μυρωδιές..μυρωδιές γιασεμιών και βρεγμένου χώματος..θέλω αλμύρα.
Να γυρίσω πίσω γεμάτη από αυτόν τον πλανήτη που τόσο αγαπώ και τρελαίνομαι να τον γυρίζω καθώς τον κρατώ στα χέρια μου..ταξίδια ψυχής..ταξίδια ζωής...που είναι από τα λίγα πράγματα που αξίζουν σε αυτή τη ζωή..
Η βέσπα μου κουράστηκε για σήμερα..θέλει παρκάρισμα στην αυλή,θέλει να επιστρέψουμε στη βάση μας...στο σπίτι μας...εδώ που ένας ζεστός μυρωδάτος καφές πάντα με περιμένει...

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

κάτι προσωπικό...

που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας...
Συμβαίνουν πράγματα στη ζωή που νιώθουμε,πιστεύουμε,ελπίζουμε πως τα παθαίνουν μόνο οι άλλοι...εμείς ήμαστε τόσο εγωιστές ή τόσο αισιόδοξοι που θεωρούμε ότι ήμαστε άτρωτοι σε πολλά ή τυχεροί..
ήρθε η μέρα να κάνω τη γυναικολογική εξέταση της χρονιάς..μια τυπική διαδικασία,που περιμένω ν ακούσω το : όλα μια χαρά..
Αυτή τη φορά δεν έγιναν τα πράγματα ακριβώς έτσι..αυτή τη φορά άκουσα τη γυναικολόγο μου να λέει: Νάντια, κάτι δεν μου αρέσει στο δεξί σου στήθος...
Το χαμόγελό μου πάγωσε..πήρα το χαρτί με τις ειδικές εξετάσεις που έπρεπε να κάνω και βγήκα συννεφιασμένη από το ιατρείο..
Μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητο οι σκέψεις που έκανα ήταν:αν έχω κάτι σοβαρό,τα παιδιά μου;τι θα γίνουν;
Μπήκα στο αυτοκίνητο και πήρα βαθιές ανάσες..ότι και να γινότανε θα το αντιμετώπιζα..μεγάλο κορίτσι είμαι,μου χουν τύχει κι άλλα και τα ξεπέρασα...αυτές οι σκέψεις με ηρέμησαν..
Και να λοιπόν,η μέρα της μαστογραφίας...περίμενα τη σειρά μου για να γίνει η εξέταση και οι σκέψεις μου ήταν ακριβώς αυτές..
Νάντια,θυμάσαι που έλεγες πάντα πως θα ήθελες μια πλαστική στήθους;πως γενικά δεν ήσουν ευχαριστημένη με ότι είχες και ήθελες κάτι ψεύτικο πάνω σου;πως θα ήσουν χωρίς στήθος;έχεις αναρωτηθεί;καλύτερα αυτό που έχεις από το τίποτα έτσι;η φωνή μέσα μου ακουγόταν σκληρή...πάντα είμαι σκληρή με τον εαυτό μου..μα ειλικρινά,μια άλλη φωνούλα από το πουθενά ξεπετάχτηκε αδικημένη να με υπερασπιστεί.Οι εσωτερικές μου φωνές σε αντιπαράθεση.Εντάξει,όλοι έχουμε θέματα με την εικόνα μας,κάτι δεν μας αρέσει πάνω μας...όμως τώρα καταλαβαίνω και την αξία του δικού σου.Αυτό το στήθος θήλασε τα παιδιά μου,κρυώνει,ζεσταίνεται,φιλοξενεί ανάμεσά του την καρδιά μου,έχει δεχτεί ερωτικά αγγίγματα...έχω μεγαλώσει μαζί του και το θέλω έτσι όπως είναι..είναι κομμάτι μου,είμαι εγώ..
Η πόρτα άνοιξε και η γιατρίνα με φώναξε μέσα:έτοιμη;δε φοβάσαι ,μου είπε..όχι της απάντησα...γιατί μέσα σε κείνη την αίθουσα αναμονής,μέσα σε κείνο το εικοσάλεπτο της καθυστέρησης,ξαναθυμήθηκα να αγαπώ τον εαυτό μου όπως είναι...γιατί είμαι μοναδική στον πλανήτη όπως όλοι μας(και δεν το λέω ψωνίστικα)...
Η σημερινή ανάρτηση έχει να κάνει με αυτό...αγαπώ εμένα....προσέχω εμένα...είμαι εδώ για μένα....φιλική συμβουλή προς όλους,πριν γίνει κάτι αρνητικά αναπάντεχο.....

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

χρόνια πολλά.....

Είχε φτάσει η μέρα να βαφτίσω την κόρη μου...η νονά της είναι μια φίλη μου από το δημοτικό...παλιές φιλίες δοκιμασμένες...
-Να δώσουμε κι ένα δεύτερο όνομα;μου λέει.
-Ποιο να είναι αυτό;της λέω κι εγώ.
-Της μάνας μου Σοφία,ή ένα από τα υπόλοιπα που γιορτάζουν τη μέρα αυτή..θέλω να γιορτάζουμε αυτή τη μέρα όταν η μητέρα μου φύγει.
-Ποια είναι αυτά;της είπα αγνοώντας τότε τα ονόματα.
-Πίστη,Αγάπη και Ελπίδα μου λέει.
Σκέφτηκα ποιο όνομα θα ήθελα σαν δεύτερο εφόδιο για την κόρη μου...
Μεγάλο πράγμα να έχεις σοφία και να ξεχωρίζεις τα πράγματα και τους ανθρώπους..σοφία για να ξέρεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις και μέχρι που μπορείς να αφήσεις τους άλλους να φτάσουν  εσένα και τα όριά σου..
Πίστη,σημαντική...αν δεν έχεις πίστη πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους υπόλοιπους δεν κάνεις τίποτα...πίστη για τη ζωή,για όλα....
Αγάπη...το σημαντικότερο συναίσθημα που νιώθει ο άνθρωπος...η θρησκεία μας ολόκληρη πάνω σε αυτή τη λέξη είναι χτισμένη...
και τελευταίο μα κατά τη γνώμη μου εξίσου σημαντικό...η Ελπίδα...η ελπίδα για όλα όσα σου συμβαίνουν και μπορείς να αντέξεις,να αντιμετωπίσεις...με την ελπίδα έχεις σοφία και πίστη και αγάπη...και τα πας ακόμη πιο πέρα όλα αυτά...η ελπίδα προχωράει εκεί που τα προηγούμενα σταματούν,δειλιάζουν...η ελπίδα ξαναστέκεται στα πόδια της...αυτό επιθυμούσα και για το παιδί μου..να  μάθει στη ζωή του να στηρίζεται όρθια και να προχωρά.
Έτσι,η Μαργαρίτα συνδυάστηκε με το όνομα και τη χάρη της Ελπίδας και η κόρη μου γιορτάζει και σήμερα,μια τόσο σημαντική μέρα...
Χρόνια πολλά κοριτσάκι μου,να σε χαιρόμαστε και να μας δίνεις πάντα από το φως και τη λάμψη σου...εύχομαι να πιστεύεις σε σένα και να αγαπάς αληθινά και δυνατά όπως τώρα.Για Σοφία δεν λέω κάτι,αυτή θα σου έρθει με τα χρόνια.Έτσι είναι η ζωή φτιαγμένη...
Δωρούλα,η επιθυμία σου έγινε πράξη,μαζί με το πνευματικό σου παιδί,θυμόμαστε πάντα και την αγαπημένη κυρία Σοφία,όχι φυσικά μόνο τη μέρα της γιορτής της,μα και σε κάθε χώρο του σπιτιού,σε κάθε συνταγή,σε κάθε ατάκα...να ναι καλά εκεί που είναι...

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

say something.....

Πες κάτι....όχι με το στόμα.Για να φτάσουν οι λέξεις στα χείλη σου,έχουν περάσει από φιλτράρισμα.Έχουν ξεδιαλέξει στο τι θα μου πεις και τι όχι..δεν θέλω προκατασκευασμένα λόγια,θέλω να πεις κάτι με την καρδιά σου.Να βγει ατόφιο από κει..θέλω να την ακούσω να χτυπάει δυνατά όταν σε πλησιάζω...θέλω να την ακούω να σπάει σε κομμάτια όταν σε αγγίζω....κομμάτια καρδιάς να πετάγονται παντού στο άπειρο και να φωνάζουν την αγάπη σου για μένα.....
Θέλω να ακούσω τη σκέψη σου...να μου μιλήσει εκείνη....πως νιώθει όταν με κοιτάει,με σκέφτεται....τι αγαπάει σε μένα....θέλω να την καταγράψω.
Θέλω να νιώσω τα χέρια σου,να απλώσεις τα δάχτυλά σου σαν δίχτυα γύρω μου και να μου τραγουδήσουν τραγούδια της θάλασσας και του βυθού...να μείνω εκεί.
Θέλω από τις τρίχες των μαλλιών σου να νιώσω τη δύναμη που δίνει ο αέρας στα στάχυα του αγρού,ο άνεμος στα σύννεφα πάνω μας....θέλω να ανατριχιάσω από σένα..
θέλω να μου μιλήσουν τα μάτια σου....κοιτάζοντάς με να λιώσω από τη λάβα τους,να γίνω κόκκινη απ τον πόθο που θα μου δώσουν..και να γεμίσει πύρινο αίμα το κρεββάτι μου.
Θέλω να μου μιλήσουν οι φλέβες σου,να με τυλίξουν μπλε σύρματα και να χαθώ στον έρωτά σου...
Θέλω κάθε ίνα σου να μου μιλάει όπου κι αν βρίσκεσαι...να το νιώθω...χωρίς λόγια...με τη σκέψη,το σώμα,τα πάντα...θέλω τα πάντα....πες κάτι....

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Σχολικές αναδρομές και αναζητήσεις.......

Μετά τα παιχνίδια με τον ήλιο και τη θάλασσα όλο το καλοκαίρι,ερχόταν το χτύπημα από το κουδούνι του σχολείου,για να με προσγειώσει στην πραγματικότητα....
Έπεφτα για ύπνο από νωρίς,αφού είχα μπανιαριστεί και κουρευτεί πρώτα και ετοιμαζόμουν για τη μεγάλη μέρα..
Η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν η πιο σημαντική.Δεν υπήρχαν μέσα όπως το facebook και τα κινητά κι έτσι όλο το καλοκαίρι όλοι πραγματικά χανόμασταν μεταξύ μας.
Ήταν η μέρα συνάντησης και η μέρα κουτσομπολιού.
Κάτω από τη μυρωδιά του βασιλικού και του λιβανιού-αφού τελούσε ο παπάς αγιασμό-μιλούσαμε ασταμάτητα,πειραζόμασταν,γελούσαμε.
Βασικό μέλημα όλων να μεγαλώσουμε και να πάμε σε όλο και μεγαλύτερη τάξη.
Αν ξεκινήσω από το νηπιαγωγείο που φορούσα μια ροζ ποδιά και είχα ένα βαλιτσάκι για κολατσιό,περίμενα να πάω στο δημοτικό για να γίνει η ποδιά μου μπλε και να πάρω σάκα.Όταν έφτασα στην πέμπτη δημοτικού ο δάσκαλός μας-ένας υπέροχος άνθρωπος-μας κατάργησε το μολύβι και τη γόμα.Μάθαμε με το στυλό και το μπλάνκο να σβήνουμε και να γράφουμε γιατί μας προετοίμαζε για το μεγάλο σχολείο,το γυμνάσιο.Το έβρισκα σπουδαίο να γράφω με στυλό και να σβήνω με το πινελάκι.
Πηγαίνοντας στο γυμνάσιο φορούσαμε ότι ρούχα θέλαμε,οι ποδιές πετάχτηκαν και η σάκα έγινε ένα μοντέρνο σακίδιο..Στο λύκειο παίρναμε τα βιβλία στο χέρι..μεγαλώναμε και όλα άλλαζαν...τα ρούχα,οι τσάντες,τα μολύβια,εμείς.
Ασταμάτητες ερωτήσεις : τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;και γω απαντούσα ανάλογα με τα φεγγάρια: δύτης,εξερευνητής στο δημοτικό και μεγαλώνοντας πιο καθημερινά επαγγέλματα όπως γυμνάστρια,ψυχολόγος..
Μεγάλωσα πια....και θυμάμαι τις εποχές που  πραγματικά χαιρόμασταν που βλεπόμασταν στο σχολείο και δεν είχαμε τα check in για να δούμε που πήγε ο ένας και ο άλλος διακοπές.Είχε τόση αξία η χαρά του να δεις τον άλλο μετά από τρεις μήνες,είχες τόσα να πεις..αναπολώ την ποδιά που τόσο σιχαινόμουν τότε,γιατί κανείς δεν ένιωθε άσχημα αν ντυνόταν από τη λαϊκή
ή φορούσε lacoste.Ακόμα συγκινούμαι όταν γράφω με μολύβι και σβήνω με γόμα..το μπλάνκο αφήνει πιτσιλιές λευκές που πάντα σου υπενθυμίζει το λάθος σου.Και ειδικά αυτές οι ερωτήσεις:τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;;;...........μία απάντηση και μόνο έπρεπε να δίνω....όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω παιδί....

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Ας πούμε ναι!!!!!!

Απρίλιος 2014....

έχουμε μπει στην Άνοιξη....άσχετα αν ο καιρός δεν το έχει καταλάβει ακόμη...πάντα αυτή η εποχή ήταν από τις αγαπημένες μου...
Είναι ο καιρός που φτιάχνει,οι αλλαγές στο σπίτι και τις ντουλάπες,το περπάτημα στη θάλασσα...έχουμε πολλούς λόγους να μας αρέσει η άνοιξη..και όμως,λόγω προβλημάτων,λόγω καθημερινής τρέλας εμείς χάνουμε τόσα....ήλιο,θάλασσα,αγαπημένα πρόσωπα....στιγμές....
Όλα μπαίνουν σε μια αναμονή....ώσπου περνώντας έξω από το νοσοκομείο και κοιτάζοντας τυχαία στα παράθυρα,είδα τόσα πρόσωπα αλλοιωμένα,κουρασμένα,τραβηγμένα σαν μάσκες...
Η πρώτη μου σκέψη ήταν:αυτοί που είναι μέσα θα μας ζηλεύουν και μεις που ήμαστε έξω θεωρούμε ότι αξίζουμε να ήμαστε ή ότι μας το οφείλει η ζωή...
Όμως τίποτα δεν μας χαρίζεται,τίποτα δε μας οφείλεται....άρα....πρέπει να σταματήσουμε να βάζουμε τη ζωή μας στην αναμονή....το κόκκινο λαμπάκι του τηλεφωνητή της ψυχής μας πρέπει να απενεργοποιηθεί....και να απαντάμε εμείς στις κλήσεις της καρδιάς μας....
Ας πούμε ναι!στις παρέες μας,στα παιδιά μας,στα κατοικίδιά μας,στον εραστή μας....
Ας πούμε ναι!σε μια βόλτα στη θάλασσα,στο βουνό,στη γη,στον αέρα...
Ας πούμε ναι!σε ένα κανονικό παγωτό και όχι light-είναι μικρή η ζωή για να στερούμαστε θερμίδες και απολαύσεις-.
Ας πούμε ναι!στο κόκκινο κρασί,σε ένα διπλό ουίσκι..
Ας πούμε ναι!στις αγκαλιές,στις φράσεις αγάπης,στον έρωτα..
Ας πούμε ναι!σ ένα βιβλίο,σε μια ταινία...
Ας πούμε ναι!σε μια βόλτα μες στην παιδική χαρά,κάτω από τη βροχή...
Ας πούμε ναι!σε ένα νέο άρωμα,σε καινούργιες κουρτίνες,νέα ριχτάρια...
Ας πούμε ναι!στη ΖΩΗ...που είναι μία και μοναδική!!!!!