Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

ο γύρος του κόσμου....

Σίγουρα η εικόνα δεν ταιριάζει με τον καιρό..το καλοκαιράκι μας άφησε για τα καλά σήμερα..η καυτή ανάσα του μας αποχαιρέτησε κάποια στιγμή όταν σταμάτησε η βροχή..και μετά έβαλε ψυχρούλα..το καλοκαίρι μας χαιρέτησε αξιοπρεπώς και έφυγε για άλλα μέρη μακρινά...
Εκεί είμαι σήμερα και γω..οι σκέψεις μου και τα θέλω μου είναι ανεβασμένα σε αυτή τη βέσπα και κάνουν ταξίδια..όσο το σώμα μου κάθεται πίνοντας τον καφέ του στον καναπέ,η καρδιά μου ονειρεύεται τη Ρώμη..πόσο όμορφα θα είναι αυτή την εποχή με τις βροχές της και τον κόσμο να πηγαινοέρχεται...επόμενη στάση η Πράγα,το Παρίσι,η Ισπανία,το Μεξικό..ας πάω και λίγο παραπέρα Νέα Υόρκη,Καναδά,Ντουμπάι...η βέσπα αυτή είναι μαγική και η κάθε βαλίτσα κι ένας τόπος με εικόνες...θέλω να πάω παντού,να βραχώ,να ιδρώσω,να νιώσω δέος και ηρεμία,να δοκιμάσω νέες γεύσεις φαγητών,να προσευχηθώ,να αγγίξω λουλούδια και περίεργα ζώα,να δω ηλιοβασιλέματα και ανατολές...
Έχω και κασετόφωνο μαζί...δεν αρκεί η εικόνα,θέλω και ήχο..θέλω και μυρωδιές..μυρωδιές γιασεμιών και βρεγμένου χώματος..θέλω αλμύρα.
Να γυρίσω πίσω γεμάτη από αυτόν τον πλανήτη που τόσο αγαπώ και τρελαίνομαι να τον γυρίζω καθώς τον κρατώ στα χέρια μου..ταξίδια ψυχής..ταξίδια ζωής...που είναι από τα λίγα πράγματα που αξίζουν σε αυτή τη ζωή..
Η βέσπα μου κουράστηκε για σήμερα..θέλει παρκάρισμα στην αυλή,θέλει να επιστρέψουμε στη βάση μας...στο σπίτι μας...εδώ που ένας ζεστός μυρωδάτος καφές πάντα με περιμένει...

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

κάτι προσωπικό...

που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας...
Συμβαίνουν πράγματα στη ζωή που νιώθουμε,πιστεύουμε,ελπίζουμε πως τα παθαίνουν μόνο οι άλλοι...εμείς ήμαστε τόσο εγωιστές ή τόσο αισιόδοξοι που θεωρούμε ότι ήμαστε άτρωτοι σε πολλά ή τυχεροί..
ήρθε η μέρα να κάνω τη γυναικολογική εξέταση της χρονιάς..μια τυπική διαδικασία,που περιμένω ν ακούσω το : όλα μια χαρά..
Αυτή τη φορά δεν έγιναν τα πράγματα ακριβώς έτσι..αυτή τη φορά άκουσα τη γυναικολόγο μου να λέει: Νάντια, κάτι δεν μου αρέσει στο δεξί σου στήθος...
Το χαμόγελό μου πάγωσε..πήρα το χαρτί με τις ειδικές εξετάσεις που έπρεπε να κάνω και βγήκα συννεφιασμένη από το ιατρείο..
Μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητο οι σκέψεις που έκανα ήταν:αν έχω κάτι σοβαρό,τα παιδιά μου;τι θα γίνουν;
Μπήκα στο αυτοκίνητο και πήρα βαθιές ανάσες..ότι και να γινότανε θα το αντιμετώπιζα..μεγάλο κορίτσι είμαι,μου χουν τύχει κι άλλα και τα ξεπέρασα...αυτές οι σκέψεις με ηρέμησαν..
Και να λοιπόν,η μέρα της μαστογραφίας...περίμενα τη σειρά μου για να γίνει η εξέταση και οι σκέψεις μου ήταν ακριβώς αυτές..
Νάντια,θυμάσαι που έλεγες πάντα πως θα ήθελες μια πλαστική στήθους;πως γενικά δεν ήσουν ευχαριστημένη με ότι είχες και ήθελες κάτι ψεύτικο πάνω σου;πως θα ήσουν χωρίς στήθος;έχεις αναρωτηθεί;καλύτερα αυτό που έχεις από το τίποτα έτσι;η φωνή μέσα μου ακουγόταν σκληρή...πάντα είμαι σκληρή με τον εαυτό μου..μα ειλικρινά,μια άλλη φωνούλα από το πουθενά ξεπετάχτηκε αδικημένη να με υπερασπιστεί.Οι εσωτερικές μου φωνές σε αντιπαράθεση.Εντάξει,όλοι έχουμε θέματα με την εικόνα μας,κάτι δεν μας αρέσει πάνω μας...όμως τώρα καταλαβαίνω και την αξία του δικού σου.Αυτό το στήθος θήλασε τα παιδιά μου,κρυώνει,ζεσταίνεται,φιλοξενεί ανάμεσά του την καρδιά μου,έχει δεχτεί ερωτικά αγγίγματα...έχω μεγαλώσει μαζί του και το θέλω έτσι όπως είναι..είναι κομμάτι μου,είμαι εγώ..
Η πόρτα άνοιξε και η γιατρίνα με φώναξε μέσα:έτοιμη;δε φοβάσαι ,μου είπε..όχι της απάντησα...γιατί μέσα σε κείνη την αίθουσα αναμονής,μέσα σε κείνο το εικοσάλεπτο της καθυστέρησης,ξαναθυμήθηκα να αγαπώ τον εαυτό μου όπως είναι...γιατί είμαι μοναδική στον πλανήτη όπως όλοι μας(και δεν το λέω ψωνίστικα)...
Η σημερινή ανάρτηση έχει να κάνει με αυτό...αγαπώ εμένα....προσέχω εμένα...είμαι εδώ για μένα....φιλική συμβουλή προς όλους,πριν γίνει κάτι αρνητικά αναπάντεχο.....

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

χρόνια πολλά.....

Είχε φτάσει η μέρα να βαφτίσω την κόρη μου...η νονά της είναι μια φίλη μου από το δημοτικό...παλιές φιλίες δοκιμασμένες...
-Να δώσουμε κι ένα δεύτερο όνομα;μου λέει.
-Ποιο να είναι αυτό;της λέω κι εγώ.
-Της μάνας μου Σοφία,ή ένα από τα υπόλοιπα που γιορτάζουν τη μέρα αυτή..θέλω να γιορτάζουμε αυτή τη μέρα όταν η μητέρα μου φύγει.
-Ποια είναι αυτά;της είπα αγνοώντας τότε τα ονόματα.
-Πίστη,Αγάπη και Ελπίδα μου λέει.
Σκέφτηκα ποιο όνομα θα ήθελα σαν δεύτερο εφόδιο για την κόρη μου...
Μεγάλο πράγμα να έχεις σοφία και να ξεχωρίζεις τα πράγματα και τους ανθρώπους..σοφία για να ξέρεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις και μέχρι που μπορείς να αφήσεις τους άλλους να φτάσουν  εσένα και τα όριά σου..
Πίστη,σημαντική...αν δεν έχεις πίστη πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους υπόλοιπους δεν κάνεις τίποτα...πίστη για τη ζωή,για όλα....
Αγάπη...το σημαντικότερο συναίσθημα που νιώθει ο άνθρωπος...η θρησκεία μας ολόκληρη πάνω σε αυτή τη λέξη είναι χτισμένη...
και τελευταίο μα κατά τη γνώμη μου εξίσου σημαντικό...η Ελπίδα...η ελπίδα για όλα όσα σου συμβαίνουν και μπορείς να αντέξεις,να αντιμετωπίσεις...με την ελπίδα έχεις σοφία και πίστη και αγάπη...και τα πας ακόμη πιο πέρα όλα αυτά...η ελπίδα προχωράει εκεί που τα προηγούμενα σταματούν,δειλιάζουν...η ελπίδα ξαναστέκεται στα πόδια της...αυτό επιθυμούσα και για το παιδί μου..να  μάθει στη ζωή του να στηρίζεται όρθια και να προχωρά.
Έτσι,η Μαργαρίτα συνδυάστηκε με το όνομα και τη χάρη της Ελπίδας και η κόρη μου γιορτάζει και σήμερα,μια τόσο σημαντική μέρα...
Χρόνια πολλά κοριτσάκι μου,να σε χαιρόμαστε και να μας δίνεις πάντα από το φως και τη λάμψη σου...εύχομαι να πιστεύεις σε σένα και να αγαπάς αληθινά και δυνατά όπως τώρα.Για Σοφία δεν λέω κάτι,αυτή θα σου έρθει με τα χρόνια.Έτσι είναι η ζωή φτιαγμένη...
Δωρούλα,η επιθυμία σου έγινε πράξη,μαζί με το πνευματικό σου παιδί,θυμόμαστε πάντα και την αγαπημένη κυρία Σοφία,όχι φυσικά μόνο τη μέρα της γιορτής της,μα και σε κάθε χώρο του σπιτιού,σε κάθε συνταγή,σε κάθε ατάκα...να ναι καλά εκεί που είναι...

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

say something.....

Πες κάτι....όχι με το στόμα.Για να φτάσουν οι λέξεις στα χείλη σου,έχουν περάσει από φιλτράρισμα.Έχουν ξεδιαλέξει στο τι θα μου πεις και τι όχι..δεν θέλω προκατασκευασμένα λόγια,θέλω να πεις κάτι με την καρδιά σου.Να βγει ατόφιο από κει..θέλω να την ακούσω να χτυπάει δυνατά όταν σε πλησιάζω...θέλω να την ακούω να σπάει σε κομμάτια όταν σε αγγίζω....κομμάτια καρδιάς να πετάγονται παντού στο άπειρο και να φωνάζουν την αγάπη σου για μένα.....
Θέλω να ακούσω τη σκέψη σου...να μου μιλήσει εκείνη....πως νιώθει όταν με κοιτάει,με σκέφτεται....τι αγαπάει σε μένα....θέλω να την καταγράψω.
Θέλω να νιώσω τα χέρια σου,να απλώσεις τα δάχτυλά σου σαν δίχτυα γύρω μου και να μου τραγουδήσουν τραγούδια της θάλασσας και του βυθού...να μείνω εκεί.
Θέλω από τις τρίχες των μαλλιών σου να νιώσω τη δύναμη που δίνει ο αέρας στα στάχυα του αγρού,ο άνεμος στα σύννεφα πάνω μας....θέλω να ανατριχιάσω από σένα..
θέλω να μου μιλήσουν τα μάτια σου....κοιτάζοντάς με να λιώσω από τη λάβα τους,να γίνω κόκκινη απ τον πόθο που θα μου δώσουν..και να γεμίσει πύρινο αίμα το κρεββάτι μου.
Θέλω να μου μιλήσουν οι φλέβες σου,να με τυλίξουν μπλε σύρματα και να χαθώ στον έρωτά σου...
Θέλω κάθε ίνα σου να μου μιλάει όπου κι αν βρίσκεσαι...να το νιώθω...χωρίς λόγια...με τη σκέψη,το σώμα,τα πάντα...θέλω τα πάντα....πες κάτι....

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Σχολικές αναδρομές και αναζητήσεις.......

Μετά τα παιχνίδια με τον ήλιο και τη θάλασσα όλο το καλοκαίρι,ερχόταν το χτύπημα από το κουδούνι του σχολείου,για να με προσγειώσει στην πραγματικότητα....
Έπεφτα για ύπνο από νωρίς,αφού είχα μπανιαριστεί και κουρευτεί πρώτα και ετοιμαζόμουν για τη μεγάλη μέρα..
Η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν η πιο σημαντική.Δεν υπήρχαν μέσα όπως το facebook και τα κινητά κι έτσι όλο το καλοκαίρι όλοι πραγματικά χανόμασταν μεταξύ μας.
Ήταν η μέρα συνάντησης και η μέρα κουτσομπολιού.
Κάτω από τη μυρωδιά του βασιλικού και του λιβανιού-αφού τελούσε ο παπάς αγιασμό-μιλούσαμε ασταμάτητα,πειραζόμασταν,γελούσαμε.
Βασικό μέλημα όλων να μεγαλώσουμε και να πάμε σε όλο και μεγαλύτερη τάξη.
Αν ξεκινήσω από το νηπιαγωγείο που φορούσα μια ροζ ποδιά και είχα ένα βαλιτσάκι για κολατσιό,περίμενα να πάω στο δημοτικό για να γίνει η ποδιά μου μπλε και να πάρω σάκα.Όταν έφτασα στην πέμπτη δημοτικού ο δάσκαλός μας-ένας υπέροχος άνθρωπος-μας κατάργησε το μολύβι και τη γόμα.Μάθαμε με το στυλό και το μπλάνκο να σβήνουμε και να γράφουμε γιατί μας προετοίμαζε για το μεγάλο σχολείο,το γυμνάσιο.Το έβρισκα σπουδαίο να γράφω με στυλό και να σβήνω με το πινελάκι.
Πηγαίνοντας στο γυμνάσιο φορούσαμε ότι ρούχα θέλαμε,οι ποδιές πετάχτηκαν και η σάκα έγινε ένα μοντέρνο σακίδιο..Στο λύκειο παίρναμε τα βιβλία στο χέρι..μεγαλώναμε και όλα άλλαζαν...τα ρούχα,οι τσάντες,τα μολύβια,εμείς.
Ασταμάτητες ερωτήσεις : τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;και γω απαντούσα ανάλογα με τα φεγγάρια: δύτης,εξερευνητής στο δημοτικό και μεγαλώνοντας πιο καθημερινά επαγγέλματα όπως γυμνάστρια,ψυχολόγος..
Μεγάλωσα πια....και θυμάμαι τις εποχές που  πραγματικά χαιρόμασταν που βλεπόμασταν στο σχολείο και δεν είχαμε τα check in για να δούμε που πήγε ο ένας και ο άλλος διακοπές.Είχε τόση αξία η χαρά του να δεις τον άλλο μετά από τρεις μήνες,είχες τόσα να πεις..αναπολώ την ποδιά που τόσο σιχαινόμουν τότε,γιατί κανείς δεν ένιωθε άσχημα αν ντυνόταν από τη λαϊκή
ή φορούσε lacoste.Ακόμα συγκινούμαι όταν γράφω με μολύβι και σβήνω με γόμα..το μπλάνκο αφήνει πιτσιλιές λευκές που πάντα σου υπενθυμίζει το λάθος σου.Και ειδικά αυτές οι ερωτήσεις:τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;;;...........μία απάντηση και μόνο έπρεπε να δίνω....όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω παιδί....