Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Adalia Rose Williams.........

Αυτό το όνομα έπεσε στα μάτια μου εντελώς τυχαία πριν λίγες μέρες....είδα αρκετό υλικό...χρησιμοποίησα αρκετά χαρτομάντιλα...γιατί ειλικρινά ένιωσα αυτό που νιώθει κανείς όταν ένα παιδί είναι άρρωστο ή όταν ένα παιδί κακοποιείται-μια τρύπα στην καρδιά-...ειδικά αν είσαι μάνα αναρωτιέσαι και λες:γιατί Θεέ μου να παθαίνουν άσχημα πράγματα τα παιδιά;;;και ήθελα και σεις να την γνωρίσετε μέσω εμού...
Η Adalia λοιπόν,είναι μια εξάχρονη μικρή η οποία ζει σε σώμα ηλικιωμένης.Θυμάστε την γλυκιά ταινία με τον Brand Pitt που είχε κάτι ανάλογο?το δυσάρεστο είναι ότι εδώ δεν πρόκειται για ταινία,εδώ μιλάμε για πραγματική ζωή...και όπου πραγματική ζωή υπάρχει σκληρότητα..αυτή η ασθένεια ονομάζεται προγηρία και το σώμα γερνάει με γοργούς ρυθμούς...ο μέσος όρος ζωής των παιδιών που πάσχουν από αυτό είναι 13 χρόνια....
Το κοριτσάκι δεν πηγαίνει σχολείο...χρειάζεται φροντίδα συνέχεια...αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση...είναι η στάση των γονιών της...για την ακρίβεια της μάνας της και του πατριού της...

Όταν η Adalia περπατά στο δρόμο,κάποιοι που δεν θέλω να τους χαρακτηρίσω γιατί θα εκφραστώ άσχημα....την κοιτάζουν περίεργα ή σχολιάζουν σαν να μην καταλαβαίνει...όμως ξέρετε πως το αντιμετωπίζουν οι γονείς της;;της λένε ότι την κοιτάζουν περίεργα γιατί δεν έχουν ξαναδεί άγγελο από κοντά....και το κοριτσάκι χαμογελάει πάλι....
Κάποιοι μέσω facebook έκαναν κακεντρεχή σχόλια για τη μητέρα που <<διαφημίζει>>το παιδί της έτσι...κάποιοι άλλοι έβγαλαν σαν είδηση ότι η μικρή πέθανε...
Ειλικρινά....λυπάμαι...λυπάμαι για όλους αυτούς τους μίζερους που δεν έχουν προσωπική ζωή και ασχολούνται με την διαφορετικότητα κάποιων για να γεμίσουν το κενό τους....λυπάμαι που αντί να δώσουν αγάπη,να κάνουν έστω μια προσευχή για το κοριτσάκι ή για οποιοδήποτε παιδί που έχει κάποιο πρόβλημα....αυτοί όλοι κοιτάζουν περίεργα....γελάνε κάποιες φορές....και σπεύδουν να κριτικάρουν...
Γιατί ρε γαμώτο το ανθρώπινο είδος να είναι το πιο ζωώδες απ όλα τα είδη;;;γιατί δεν κοιτάζει ο καθένας την δική του καμπούρα και την καλή πλευρά του άλλου;γιατί ήμαστε όλοι απομονωμένοι,γεμάτοι χολή για τα επιτεύγματα του διπλανού μας και γεμάτοι οίκτο γι αυτούς που δεν είναι καλά;τόσα αναπάντητα γιατί....που μου μένουν πάντα με πίκρα στο στόμα....σκεφτείτε λίγο ρε γαμώτο....γίνετε άνθρωποι.......όχι με λόγια...με έργα....όχι φανερά....για το φαίνεσθαι....
Ας γίνουν Χριστούγεννα 365 μέρες το χρόνο από δω και μπρος....αγάπη,προσφορά,σεβασμός για τον άλλο ας είναι το μότο όλων μας....

και κλείνω με μια ευχή γι αυτή τη μικρή....εύχομαι να ζήσεις όσο πιο πολύ γίνεται,να έχεις αυτό το χαμόγελο κρεμασμένο στα χείλη σου και να χορεύεις ασταμάτητα μικρό μου πλασματάκι....:-)

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

am i perfect????who cares.....

Γεννιόμαστε και παίρνουμε χαρακτηριστικά από τους γονείς μας,πολλά και από τους παππούδες-γιαγιάδες μας.Μετά από την ένωση των γονιών μας,γινόμαστε μια μίξη από πολλά γονίδια....κι έτσι βγαίνει ένα αποτέλεσμα από μπλε,πράσινα,καστανά μάτια...σαρκώδη ή μικρά χείλη,ψηλά ή κοντά πόδια.μεγάλη ή μικρή μύτη και τα λοιπά...
Όταν ήμαστε μικρά δεν καταλαβαίνουμε και πολλά πράγματα από την εμφάνισή μας...μεγαλώνοντας και πηγαίνοντας στο σχολείο,βλέπουμε κι άλλα παιδιά,πιο όμορφα από μας,με έφεση στα αθλήματα,στα μαθηματικά,στα μαθήματα γενικώς...από κει και πέρα πιστεύω αρχίζουν οι συγκρίσεις...εκεί αρχίζει να φτιάχνεται και ο χαρακτήρας μας ο οποίος ναι μεν έχει να κάνει κι αυτός με τα γονίδια,αλλά κυρίως με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τα καλά ή τα κακά της...
Αυτή η σύγκριση που κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους με άλλα παιδιά...πόσοι δεν έχετε ακούσει :ρε να σε περάσει η Μαιρούλα;ή τι παραπάνω έχει από σένα ο Κωστάκης;και πολλά παρόμοια...γιατί στην Ελλάδα ζούμε και πιστεύω πως όλοι λίγο πολλοί έχουμε γίνει αντικείμενο σύγκρισης με κάποιον άλλο...
Το θεωρώ μεγάλη βλακεία,νιώθω ότι δεν το έχω κάνει στα παιδιά μου....κι εκείνα το ίδιο λένε όταν τα έχω ρωτήσει αλλά με τον εαυτό μου δεν ήμουν και τόσο επιεικής..επειδή η μητέρα μου με σύγκρινε με άλλους,συνέχισα να το κάνω κι εγώ μέσα μου με μένα...θυμάμαι που είχα θέμα με το ύψος μου,τη μύτη μου,τα μαθήματα της θετικής κατεύθυνσης και πολλά άλλα...σταμάτησα να το κάνω μεγαλώνοντας και βλέπω ότι τώρα πια ειδικά ζω την απόλυτη ελευθερία...
Γουστάρω που είμαι μικροκαμωμένη,μ αρέσει που έχω τη μύτη του πατέρα μου,αγαπώ τα μαθήματα της θεωρητικής κατεύθυνσης...με θεωρώ τυχερή γιατί αλλιώς δεν θα έγραφα...θα ήμουν καλή με τους αριθμούς που τους νιώθω τόσο ξερούς,,,τόσο απόλυτους...και όχι με τις λέξεις που με κάνουν να ονειρεύομαι και να ελπίζω..
Μ αρέσει που είμαι η στρούτζω της παρέας,γιατί ακόμη κι αυτό έχει μια μαγεία...αγαπώ να είμαι εγώ...είμαι τέλεια για μένα...και δεν το λέω με ξιπασιά....απλά τα περιττά κιλά,η δειλία μου σε πολλά πράγματα,το αλτσχάιμερ που με χαρακτηρίζει είναι δικά μου...άρα κι αυτά τα αγαπώ κι ας μην είναι τόσο τέλεια πάνω μου..
Αν θέλετε να με ακούσετε....σας δίνω μια συμβουλή-και μάλιστα δωρεάν-μην συγκρίνετε τα παιδιά σας για κανένα λόγο,εστιάστε στα δυνατά του σημεία-και όσο για σας τους ίδιους απενεχοποιήστε οτιδήποτε σας είναι βαρίδι στα πόδια και την καρδιά...κακομάθετε τον εαυτό σας και αγαπήστε τον..μετά κι αυτός θα αγαπήσει τα πάντα γιατί θα ξέρει να αγαπά...si vis amari ama-αν θες να σ αγαπούν αγάπα....και θα έχετε αγγίξει την ευτυχία....

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Δον Κιχώτης....

Σαν Δον Κιχώτης των καιρών ψάχνω ανεμόμυλους για να κρατήσω την ανάσα μου..δεν βρίσκω τίποτα και έτσι φορώ την πανοπλία μου για να αντέξω..τόση σκληρότητα,συμφέρον και βρωμιά..ούτε τα πέταλα του αλόγου μου δεν αντέχουν...
ο φίλος μου ο Σάντσο πάντα δίπλα μου σιωπηλός μ ακολουθεί...με το κεφάλι του σκυφτό ο καημένος,προσπαθεί να κρατηθεί κι αυτός από μένα.Είναι τόσο αδύναμος μονάχος του...μα εγώ δεν έχω τίποτα πέρα απ το δόρυ μου και το άλογό μου...πολέμησα σκληρά μ αυτά τα δυο,μα κουράστηκα πια...η πανοπλία είναι το κέλυφος που κρύφτηκα και δεν θέλω να βγω...πάντα εκεί από δω και πέρα...πάντα μέσα απ τα σίδερα..η καρδιά θα ναι κρυμμένη..
κι όταν τα δάκρυα βγαίνουν απ τα μάτια μου,τότε η σκουριά της πανοπλίας μπήγεται στο σώμα μου,στα κόκκαλά μου και τα δηλητηριάζει...όπως με δηλητηρίασαν και κείνοι οι ανεμόμυλοι..που είχα αφήσει κάποτε πίσω μου και κείνοι που φαίνονται αχνά μακριά μπροστά μου....

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Σκεπτόμενη την ιδιοσυγκρασία μου....

Από μικρή ήμουν αγοροκόριτσο.Αγαπημένο μου παιχνίδι το ποδόσφαιρο,πάντα επιθετική όταν παίζαμε και πάντα γεμάτη πάθος..στο σπίτι ασχολιόμουν με playmobil και κάρτες αυτοκινήτων.Φορούσα σορτσάκια και παντελόνια και η μόνη μέρα που άφηνα τον εαυτό μου να φοράει φορεματάκια ήταν η Κυριακή λόγω εκκλησίας.Εννοείται ότι όταν επέστρεφα σπίτι, μετά τη λειτουργία το φόρεμα γινόταν κουβάρι πάνω στο κρεβάτι μου και ξαναφορούσα το αγαπημένο μου τζιν...τα μακριά μαλλιά μου ήταν το μόνο κοριτσίστικο στοιχείο πάνω μου.
Όταν πήγαινα στο χωριό η γιαγιά προσπαθούσε να με μάθει να κάνω δουλειές,αλλά εγώ της απαντούσα ατάραχα τρώγοντας ένα τσαμπί σταφύλι:καλέ γιαγιά τις δουλειές θα τις κάνει ο άντρας μου και εγώ θα δουλεύω.Εκείνη χαμογελούσε αινιγματικά χωρίς να λέει τίποτα..Όταν μου πήραν δώρο το πρώτο μου ποδήλατο εγώ το κοιτούσα δυσαρεστημένη γιατί είχε βοηθητικές ρόδες.Το έβρισκα τόσο κοριτσίστικο να ανέβω πάνω κει με βοήθεια, που αντί να χαρώ βούρκωσα-γιατί δεν έκλαιγα μπροστά στους άλλους-και όταν όλοι πήγαν στις δουλειές τους λέγοντάς με αχάριστη,έβγαλα μόνη μου τις βοηθητικές και έμαθα αμέσως σε κατηφόρα..ένιωθα ελεύθερη και δυνατή.
Τα χρόνια του δημοτικού και του Ταρζάν πέρασαν-γιατί έκανα κι αυτόν στα παιχνίδια μας-και έφτασα στο γυμνάσιο.Εκεί το στυλ μου άλλαξε.Το τζιν έγινε σκισμένο και ταλαιπωρημένο,σκουλαρίκι σταυρό στο αυτί-επηρεασμένη από τα ακούσματα του George Michael-κουρεμένα κοντά μαλλιά,αυτό ήταν το στυλ μου..
Στο λύκειο άρχισα να μαλακώνω..ανακάλυψα ολόκληρο κόσμο από μακιγιάζ,φορεματάκια,τακούνια...άρχισε να μου αρέσει..ήταν ένα καινούργιο παιχνίδι για μένα όλα αυτά τα πασαλείμματα με τις μπογιές και τα αρώματα.
Μετά το λύκειο που είχα και μωρό πέρασα μια άσχημη φάση,αυτή του μικρομέγαλου ανθρώπου.Δεν ένιωθα δεσποινίς μα ούτε και απόλυτα κυρία..ελεύθερη μα και μαμά...όλο αυτό μαζί είχε το δυσάρεστο αποτέλεσμα του ταγέρ και των δαχτυλιδιών...είχε μια αντίθεση η ηλικία με την κατάσταση..άργησα να τα ξεμπερδέψω.
Η ηλικία που είμαι τώρα και το ντύσιμο και ο χαρακτήρας,μου μοιάζουν τόσο στην φωτογραφία που βλέπετε αρχικά που δεν γινόταν να μην βάλω ανάρτηση...
Γενικά είμαι ο εαυτός μου..θα βάλω γαλοτσάκι με σορτς νταλακαλόκαιρο, σορτσάκι με κάλτσες μάλλινες στο σπίτι...θα πάω στην εκκλησία με τζιν και σε ροκ συναυλία με φουστίτσα φρουφρου..θα πάω στη δουλειά με μπλούζα του superman και θα βγω ραντεβού με σαγιονάρα.Θα βαφτώ για να πάω στη λαϊκή,μα ίσως το Σαββατόβραδο να μην το κάνω...δεν θα ντυθώ ανάλογα με την περίσταση,θα ντυθώ ανάλογα με τη διάθεση...γιατί έτσι είμαι εγώ...και μ αρέσει...μ αρέσει να είμαι η πριγκίπισσα της ζωής μου μα και ο άντρας μέσα σ αυτήν..μ αρέσει να πίνω μοσχάτο ντάστι ντελικάτα με φτιαγμένα νύχια,μα να πίνω και μπύρα από το μπουκάλι σκουπίζοντας τα χείλη μου με την ανάστροφη του χεριού μου..διχασμένη προσωπικότητα θα σκεφτούν κάποιοι....απλά Νάντια θα πω εγώ.....καλή Κυριακή!

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

vintage vs modern 1-0

 Βγαίνοντας μια βόλτα στα μαγαζιά βλέπει κανείς ότι το vintage style έχει επιστρέψει δυναμικά στη ζωή μας...
Δώσε σ ένα κορίτσι τα σωστά παπούτσια και θα κατακτήσει τον κόσμο(marilyn monroe)
 Στα μαγαζιά με είδη σπιτιού δεν υπάρχουν έντονα χρώματα,μινιμαλιστικές τάσεις ή έθνικ μόδα.Βλέπεις παλ αποχρώσεις,καμπυλωτές γραμμές και αντίκες...υπάρχουν κουτιά σε μπισκότα-εκείνα τα παλιά τα στρογγυλά με τις λευκές σουρωτές θήκες μέσα τους-,δαντελωτά σεμέν και πολυτελείς πολυέλαιοι..
 Τα σετ τσαγιού της Γαλλικής εποχής κοσμούν βιτρίνες και πολυθρόνες Ελισαβετιανής εποχής στέκονται σε γωνίες δίπλα σε δαντελωτές κουρτίνες..όλα είναι πιο παλ,πιο λιτά,πιο απέριττα..
 Μπορείς να δεις τσίγκινα ποτιστήρια και κουβάδες,μπουφέδες βαμμένους με πατίνα,δίσκους που σερβίρουν τσάι..για μπιμπελό υπάρχουν πορσελάνινες κούκλες με φορέματα εποχής και ρολόγια παλιάς κοπής και μεγάλων διαστάσεων..οι ροτόντες επανέρχονται και τα σιδερένια κρεβάτια επίσης.
 Τα σκούρα χρώματα δεν είναι πια της μόδας,ούτε οι γραμμές μοντέρνων επίπλων.Υπάρχει come back της ρουστίκ εποχής..
 Ακόμη και στα ρούχα...βλέπουμε ζακέτες κεντημένες με βελονάκι,λεπτεπίλεπτες χαμηλές γόβες,φούστες σαν κοφτά τραπεζομάντηλα και τα μαγιό προσθέτουν ύφασμα αντί να αφαιρούν όπως μέχρι και πριν λίγα χρόνια..
 Η ρομαντική εποχή προσπαθεί απεγνωσμένα να αναγεννηθεί...και νομίζω ότι ο άνθρωπος βαρέθηκε το άψυχο,κρύο μοντέρνο γύρω του...θέλει να ξαναθυμηθεί παλιές καλές εποχές με αυθεντικότητα και φινέτσα..ο κόσμος έχει ανάγκη από ρομαντισμό και λιτότητα...έχει ανάγκη από καλό γούστο.Από γυναίκες με παλτό κι όχι με φουσκωτά μπουφάν..από κοπέλες με υφασμάτινα παντελόνια και όχι από άχαρα τζιν,από γυναίκες με γόβες και φούστες μίντι..βαρεθήκαμε όλοι τα μίνι πιστεύω..δεν έχουν καθόλου φαντασία εξάλλου..
 Δεν είμαι πασέ,μέχρι πριν λίγα χρόνια ούτε εμένα μου άρεσαν τα βαριά έπιπλα και τα παλιακά ρούχα. Ένιωθα πως μύριζαν μούχλα και θεωρούσα πως ήταν μια εποχή ξεπεσμένων αφεντάδων που μου μετέδιδαν μια μελαγχολία. ...όμως σε μια χώρα που τρέχει με χίλια στο μοντέρνο,θέλω να πατήσω λίγο φρένο και να θυμηθώ τα παλιά...να φορέσω δερμάτινα γάντια-που είναι τόσο γυναικεία και σέξι-φουλάρια και σκουλαρίκια που είναι καταχωνιασμένα στα συρτάρια της γιαγιάς,να πιω το τσάι μου από το σετ της τσαγιέρας που κρατάω σκονισμένο στον μπουφέ της τραπεζαρίας μου..
 Νιώθω την ανάγκη να γυρίσω πίσω,όπως άλλωστε και η μόδα,όπως και ο κόσμος γενικά...
 Ας αγαπήσουμε εκείνη την pin up εποχή,ας γίνουμε brunette girls.Μην ξεχνάμε ότι θεάρες γεννήθηκαν εκείνη την εποχή..γυναίκες που δεν έδειχναν πολλά,γυναίκες που το μυστικό της ομορφιάς τους ήταν το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελό τους.
Νομίζω ότι κάτι καλό θα βγει από όλο αυτό...αν ξαναβγάλουμε παλιά έπιπλα από την αποθήκη και τα βάλουμε μες στο σπίτι μας,σίγουρα θα ζεστάνουν την καρδιά μας.Αν διαβάσουμε βιβλία εποχής θα μας ταξιδέψουν απίστευτα όμορφα...Εξάλλου οι τόμοι τους κουβαλούν μια παλιά εποχή γεμάτη πρίγκιπες και πύργους...ας ταξιδέψουμε στο παραμύθι τους....